Onze partij moet weer zichtbaar en voelbaar met de poten in de modder staan. Dat mensen voelen, bij de Partij van de Arbeid voelen ze mijn zorgen, mijn pijn. Dat gewone mensen voelen, bij de Partij van de Arbeid hebben ze over mij, en willen ze mij horen en begrijpen.
Juist in een zo enorm verdeelde en ongelijke samenleving als de onze, met enorm urgente desoriënterende uitdagingen, is het van belang dat onze partij in woord en daad staat voor de belangen van ‘de verworpenen der aarde’. Dat wij het vertrouwen herstellen dat bij hen verloren is gegaan. Dat vraagt een partijvoorzitter die, zoals ik, zelf ook de pijn heeft gevoeld als maatschappelijk onrecht en gewone pech je overkomt. Die ziet dat, hoewel hij er weer bovenop kwam, velen dat buiten hun schuld niet lukt. Die ziet hoe gewone, eerbare mensen nu door de overheid weggezet worden als aspirant-oplichters, hoe ze opgejaagd worden door de systemen, hoe de menselijke maat verdwenen is, wat onzekerheid en gebrek aan perspectief met je doet.
We moeten als Partij van de Arbeid veel meer naast mensen in de problemen of in onzekerheid staan. Het gesprek opzoeken, voor hun strijden, naast en met hun actie voeren. In de wijken en in de bedrijven. Samen met andere linkse, progressieve organisaties. Hoe kan het dat we zo weinig meer aanwezig zijn bij vakbondsacties? Hoe kan het dat we niet samen strijden met actievoerende huurders die steeds rechtelozer worden en hun huren onbetaalbaar zien worden? Met bewoners die hun stad uitgejaagd worden omdat hun wijken, en niet de rijke villawijken gemengd moeten worden? Hoe kan het dat we niet met slachtoffers van het toeslagenschandaal, het bijstandsschandaal, het IND-schandaal en het Groning gas-schandaal actie voerden tegen het onrecht dat hen nog steeds wordt aangedaan? Er zijn zoveel zaken die erom schreeuwen dat juist sociaaldemocraten zich zichtbaar strijdbaar opstellen naast slachtoffers.
Ik wil dat onze partij weer zichtbaar en voelbaar de verontwaardiging voelt, uitdraagt en bestrijdt bij zoveel onrecht. Tegen de grootste ongelijkheid ter wereld, het zesde rijkste land waar één op de tien kinderen in armoede opgroeit, en waar hoge inkomens 18 jaar (!) langer gezonder leven dan lage inkomens. Waarin we vijfmaal zoveel belastingsubsidie verstrekken aan woningbezitters, die voor meer dan de helft bij de 10% rijkste huishoudens komen, dan aan subsidie aan huurders. Waar jongeren geen zicht meer hebben op vast werk of een betaalbare woning. Waar de grootste vervuilers en de rijkste mensen en bedrijven het minst belasting betalen en de meeste subsidies ontvangen. Waar chronisch zieken, meestal met lagere inkomens, de hoogste zorgkosten betalen. Waar de publieke sector zo verwaarloosd is, dat er steeds schrijnender tekorten zichtbaar worden in de zorg, in het onderwijs, in de veiligheidsorganisaties en in uitvoeringsorganisaties. Waar
En ik wil het politiek ombudswerk weer in ere herstellen. Helaas is dat bij veel afdelingen verloren gegaan. Mensen helpen met concrete problemen, en dat ook politiek vertalen in maatschappelijke actie (met bijv. zwartboeken en meldpunten) en in politieke initiatieven om zaken aan de kaak te stellen en oplossingen in te brengen.
Balans tussen macht en tegenmacht behoort tot de basis van onze sociaaldemocratie. Doordat we de afgelopen decennia teveel alleen oog hadden voor het veroveren en behouden van die macht, is de balans verstoord. Ook binnen onze partij. We moeten duidelijker rode lijnen in acht nemen waar we nog verantwoordelijkheid voor willen nemen.
Een andere basis voor onze sociaaldemocratie is de coalitie tussen lage en middeninkomens. We moeten de aansluiting bij de praktisch opgeleiden herwinnen. We zijn nu teveel de partij van alleen hoog opgeleiden en woningbezitters. Dat wil ik veranderen. Ga samen met mij Linksom!