Beste partijgenoten,
Ik ben Gerard.
Mijn verhaal vertelt waar ik vandaan kom en waar ik naar toe wil.
Samen met u, als voorzitter van onze partij.
Ik werd politiek bewust in de jaren 1970, hier in Rotterdam.
De stad waar ik mijn hele leven steeds terug kwam, ook vanavond weer.
De werkstad, de stad van de arbeiders, de stad van de Partij van de Arbeid, de stad van geen woorden maar daden.
Maar ook de stad met de grootste armoede en segregatie.
De stad van pijn en hoop.
Ik studeerde aan de lerarenopleiding voor de Middenschool van onze Jos van Kemenade.
Een groots, goed idee voor beter onderwijs en meer gelijke kansen.
Dat idee werd na het roemruchte kabinet Den Uyl de nek omgedraaid door VVD en CDA.
Maar het idee staat gelukkig eindelijk weer in ons verkiezingsprogramma, al verzuimen we het met trots onze Middenschool te noemen.
Mijn stage had ik onder meer in de Afrikaanderwijk, een huishoudschool hier in Rotterdam.
En ik deed vrijwilligerswerk als huiswerkbegeleider bij de Putse Poort.
Het was vlak na de rassenrellen van 1972, die ineens een einde maakten aan de illusie van geslaagde integratie.
Ik leerde wat discriminatie en racisme met mensen doet.
Maar ik leerde ook dat samen leven niet vanzelf gaat.
Het was het begin van de witte vlucht uit Rotterdam Zuid, naar randgemeenten zoals Ridderkerk, waar ik nu woon en werk.
Het was ook de tijd van de verbeelding aan de macht.
We geloofden hartstochtelijk in de maakbaarheid van een betere, solidaire samenleving.
Ik richtte de Landelijke Studenten Vakbond op.
We organiseerden massa demonstraties van tienduizenden studenten.
Nog steeds ontmoet ik ieder jaar het nieuwe bestuur van de LSVb.
Het is behoudens mijn dochter mijn liefste nalatenschap.
Ik had een mooie carrière.
Ik hielp de problemen bij de studiefinanciering en bij pensioenen op te lossen.
Ik stond aan de wieg van de OV-studentenkaart, hier in Rotterdam.
En ik zorgde voor re-integratie van mensen met een arbeidsbeperking in de kleinmetaal.
Een hoogtepunt was het symposium waar ik de geholpen werknemers aan het woord liet op de iconische SS Rotterdam, het mooiste schip ter wereld, waar mijn vader ooit 1e machinist was, en waar ik als klein jongetje met mijn moeder mee mocht varen van Antwerpen naar Rotterdam, als mijn vader weer van een grote wereldreis na maanden weer thuis kwam.
Ik volgde opleidingen aan de Kennedy School of Government aan Harvard, een Master voor Pension Fund Management aan Nyenrode, leiderschapstrainingen aan Yale, Berkeley, Chicago, Rome, Pretoria en Chennai.
Ondertussen was ik verhuisd naar Zierikzee in Zeeland, naar mijn lief.
En ik kreeg een geweldige dochter.
Toen ik wegging verdiende ik inmiddels 150.000 euro-plus per jaar, echt idioot als ik daaraan terugdenk.
Met mijn riante inkomen kocht ik een enorm Rijksmonument als woning.
Ik werd secretaris en toen voorzitter van de PvdA-afdeling daar, en niet lang daarna lid van de Staten van Zeeland.
Ik maakte verre reizen, door het Midden-Oosten, dwars door de Sahara en de Kalahari, zeilde over de Golf van Biskaje en beklom de Kilimanjaro toen ik 50 werd.
Het leven lachte mij toe, de Sky leek letterlijk de Limit.
======
En toen werd het crisis.
Eerst, in 2008, leek het mij niet persoonlijk te raken.
Ik waande mij immuun.
Die crisis, dat was iets van ‘die andere mensen’.
Maar de crisis raakte mij wèl.
Persoonlijk, hard en volstrekt onverwacht.
In 2014 werd ik plotseling werkloos, en ik kwam in de WW.
Eerst dacht ik, ik vind zo weer een baan.
Maar als 56-jarige bleek dat midden in de crisis ondanks een enorm netwerk toch een groot probleem.
Ik ging me zelf toen maar verhuren als consultant, als zzp-er dus.
Dat was de oplossing van werkloosheid van de neoliberalen, flexwerk.
Ik vond het niets, je had geen collega’s, geen thuis op het werk, en dat verkopen van jezelf haatte ik.
Het verdiende ook niet genoeg.
Ik had veel te hoge lasten met mijn enorme hypotheek.
Mijn huwelijk ging ondertussen kapot.
De hypotheekbank wilde niet langer wachten op de verkoop van mijn huis.
Anders dan in de huidige crisis, was de woningmarkt totaal ingestort.
Uiteindelijk werd mijn woning door de bank geveild, voor een kwart van de hypotheek.
Ik bleef achter met tonnen restschuld.
=====
Daar stond ik dan.
Zonder huis.
Ik was ineens alleen.
Zonder werk.
Met een enorme schuld die nooit af te betalen zou zijn.
En uiteindelijk kwam ik in de bijstand.
Mijn leven was totaal ingestort.
=====
Ik ging begrijpen wat mensen meemaken die in de bijstand en in de schuldhulpverlening komen.
Vernedering.
Uitzichtloze armoede.
Je opgejaagd voelen.
De volstrekt zinloze verplichte ‘activering’.
De draaideurconstructies met malafide werkgevers en uitzendbureaus.
De bewindvoerders die je klein houden.
De nietsontziende schuldenindustrie.
De hypotheekbank die weigerde om te praten over schuldsanering.
De rechter, die vooral oog heeft voor de schuldeiser.
Ik ervoer hoe je iedere maand weer aan het overleven bent om je vaste lasten te betalen.
Waarna er geen geld meer over is om van te leven, zonder dat je illegaal van familie en vrienden steeds wat toegestopt krijgt.
Hoe je leert om je daar maar niet meer over te schamen, dat kan je je niet veroorloven.
Ik heb het allemaal meegemaakt.
=====
Het maakt dat ik de pijn voel van mensen in het toeslagenschandaal.
Van de mensen in de bijstand.
Van de mensen in de schuldhulpverlening.
Van de mensen die iedere dag in de rij staan bij de voedselbank.
De pijn van ‘die mensen’ was ook mijn pijn geworden.
Al waren en zijn er zat die het nog veel erger hadden.
=====
Ondertussen ging onze partij onder Rutte II een coalitie aan met de VVD en ging enthousiast bezuinigen op de uitkeringen en voorzieningen.
En dat in een land dat, óók in de crisis, nog steeds zeer rijk was en is.
We zaten en zitten voortdurend in de top-tien rijkste landen ter wereld, nu zelfs op plek zes.
Die rijkdom is alleen steeds sterker geconcentreerd.
The Happy Few.
Na de VS is ons land het land met de grootste vermogensongelijkheid van alle andere ontwikkelde landen.
Ons belastingparadijs vergroot de ongelijkheid in plaats van die te verkleinen.
Gelijke kansen zijn in zo’n enorme ongelijkheid een illusie.
Geen wonder dat de verschillen in gezonde levensverwachting tussen hoge en lage inkomens inmiddels zijn opgelopen tot ruim 14 jaar!
In ons rijke land groeit één op de tien kinderen inmiddels in armoede op.
Onze partij was niet meer hun schild.
Niet meer hun emancipatiemotor.
======
Toch wilde ik niet het schip verlaten.
Ik vond het onbestaanbaar dat onze partij teloor zou gaan.
Ik wilde dat we weer gingen begrijpen hoe het anders moet en kan.
Ik ben geen wegloper, ik ben een strijder.
Ik ben niet de linksbuiten van de PvdA, zoals Wilco Boom van de NOS onlangs schreef, maar de linksbinnen.
Ik richtte met een klein aantal partijgenoten Linksom! in de PvdA op.
======
Gelukkig lijken we steeds meer linksom te gaan.
Steeds meer partijgenoten zien dat het anders moet.
Toen ik toch in het partijbestuur kwam, durfde Lodewijk het aan om te erkennen dat er door ons en ook door hem grote fouten zijn gemaakt.
De campagneleider, één van mijn opponenten nu, bleef beweren dat je nooit fouten moeten erkennen in de strijd om de kiezersgunst.
Ik vind het toegeven van fouten, je daarvoor oprecht en integer verontschuldigen en zichtbaar daarvan leren, juist een teken van kracht.
En een noodzakelijke voorwaarde voor herstel van vertrouwen.
Dat kost tijd en volharding, dat laat de verkiezingsuitslag ook zien.
======
Ik heb mezelf weer bijeen geraapt. Ondanks het beleid van drie kabinetten Rutte.
Ik had het geluk van goede vrienden en familie, die in mij bleven geloven en concreet steunden.
Anders had ik het niet gered.
Ik heb gelukkig weer werk, ik kwam er weer bovenop.
Velen is dat, buiten hun schuld, echter niet vergund.
Dat besef ik maar al te goed.
Tegenwoordig heb ik een baan bij de stichting energiebox, waar ik voor de gemeenten Albrandswaard, Barendrecht en Ridderkerk energieadviezen geef aan bewoners.
Ik zie daar wederom iedere dag de ongelijkheid.
Energiearmoede bestaat, en als we niet uitkijken, wordt die met de noodzakelijke energietransitie iedere dag groter.
======
We missen teveel grote, echt vernieuwende ideeën.
Het soort ideeën die ons ooit de bijstand en de AOW bracht.
Die laatste werd in 1956 ingevoerd, mijn geboortejaar – zo kort geleden dus nog maar.
Ideeën waarvan toen ook werd gezegd dat ze politiek en financieel niet haalbaar zouden zijn.
We zijn als partij teveel het geloof in de maakbaarheid van onze idealen verloren.
Ook toen was het moeilijk en het vereiste harde, langdurige strijd, binnen én buiten het parlement.
Maar uiteindelijk kregen we het wél voor elkaar.
Dat kan ook nu.
Door draagvlak, overtuiging en actiebereidheid te organiseren.
Zie hoe Extension Rebellion, Black Lives Matter en Young & United dat doen.
Realiseer je dat solidariteit altijd te betalen is in ons rijke land, als je het geld haalt waar het zit.
Als partijvoorzitter wil ik ruimte maken voor nieuwe, grote, baanbrekende ideeën.
Groter denken, groter doen!
En er moet een nieuw, groot verbindend verhaal komen.
Een wenkend perspectief voor toekomstige verkiezingsprogramma’s.
Daar wil ik, samen met u, aan werken!
Als partijvoorzitter ga ik zorgen voor bruisende debatten, debatten waar je bij wilt zijn!
Juist over moeilijk thema’s, waar het intern nog schuurt.
=====
Ik sta voor verandering.
Voor veel betere communicatie.
Voor echte ledendemocratie.
Voor politiek ombudswerk.
Voor acties in de wijken en bedrijven waar het broeit.
Samen met oude en nieuwe maatschappelijke bewegingen.
Daar waar de klappen vallen, zoals bij huurders.
Dat gaat onze partij ook weer aantrekkelijk maken voor jongere generaties.
Er is veel te doen, en mijn handen jeuken om aan de slag te gaan.
Geen woorden, maar daden!
Stem op een kandidaat die de geloofwaardigheid kan herstellen.
Iemand die de pijn voelt van de mensen die we teveel in de steek hebben gelaten en hen weer weet te bereiken.
Iemand die bewezen bruggen legt naar GL én SP, naar FNV én andere bewegingen.
Iemand die dit niet doet voor een volgende stap in zijn carrière.
Samen voorwaarts, samen linksom!